Białe mleko mi milknie namiętnie,

gęsto, sączy się w ucho mlaszcząco;

Zobacz jak kot bawi się pająkiem,

srebrną rybką, błyskotką świecącą.

Noszę wodę do studni na raty,

w kamiennym dnie szukam odbić echa.

Zdejmij ze mnie tę klątwę słomianą –

czas co parzy, gdy przez palce przecieka.

Niech mi powie ktoś w tę godzinę niepewną,

gdy piętno przyszłości znaczy nas oboje:

czemu wspólna chęć jest zamiarom nierówna?

Sama z pustego nie naleję za dwoje.

Romantyczne życie roślin:

gdy Ty więdniesz, ja kwitnę.